Εισηγητής
Κωνσταντίνος Πίττας
Διδάσκων Προγράμματος Επιμόρφωσης Ενηλίκων
Aρχιτέκτονας, Συγγραφέας, Σύµβουλος σε θέµατα πολιτισµού. Κάτοχος διδακτορικού Πολιτικών Επιστηµών και ∆ιεθνών Σπουδών, Πανεπιστήµιο του Cambridge, UK µε θέµα τους πολιτιστικούς θεσµούς ως φορείς εκδηµοκρατισµού. Mεταπτυχιακές σπουδές στη Συγκριτική Λογοτεχνία και την Ευρωπαϊκή Κουλτούρα από το ίδιο πανεπιστήµιο, ∆ιπλωµατούχος Αρχιτέκτων Μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Έχει λάβει διακρίσεις και υποτροφίες από το Ίδρυµα Ωνάση, το Cambridge Arts and Humanities Research Council, και τον Οργανισµό Πολιτισµού Νέων, µεταξύ άλλων. Έχει διδάξει θέµατα κριτικής θεωρίας, αρχιτεκτονικής και πολιτισµικών σπουδών, έχει παρουσιάσει ανακοινώσεις σε συνέδρια, ενώ άρθρα του έχουν εµφανιστεί σε επιστηµονικά περιοδικά και στον ηλεκτρονικό τύπο. Η αρχιτεκτονική του πρακτική εστιάζει στην εντοπιότητα, τη βιώσιµη ανάπτυξη και τη µικροκλίµακα. Παράλληλα, έχει αναµειχθεί σε πολιτιστικά έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, τόσο στην παραγωγή όσο και σε συµβουλευτικό επίπεδο. Ενδεικτικά, υπήρξε συντονιστής του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στα πλαίσια της διεθνούς καλλιτεχνικής έκθεσης documenta14 και συµµετείχε στη δηµιουργική οµάδα του ∆ηµήτρη Παπαϊωάννου για τον σκηνικό σχεδιασµό της Τελετής Έναρξης των Πρώτων Ευρωπαϊκών Αγώνων Μπακού 2015.
Περιγραφή σεμιναρίου
Για πολλά καλλιτεχνικά και πολιτικά κινήµατα του 20ου αι., η τέχνη, µε την κριτική δυναµική της και µε την εγγενή της ιδιότητα να εµπεριέχει µια δόση ουτοπίας, ήταν αναπόδραστα συνυφασµένη µε τη δηµοκρατική πολιτική. Αυτή η τάση φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, να παραµένει αµείωτη στο πέρασµα στον 21ο αι. Καλλιτέχνες και επιµελητές δηλώνουν ότι το έργο τους διατυπώνει προοδευτικά πολιτικά προτάγµατα, ενώ πολιτικοί καταπιάνονται µε µεγάλης κλίµακας καλλιτεχνικά εγχειρήµατα και παρεµβάσεις στην πόλη. Ποια όµως είναι η πραγµατική σχέση τέχνης και πολιτικής και πού πρέπει να αναζητηθεί; Μερικά από τα ζητήµατα που θα ερευνήσουµε είναι η παρακαταθήκη που µας άφησαν καλλιτεχνικά κινήµατα όπως οι Καταστασιακοί και οι Σουρεαλιστές, ο ρόλος της µαζικής κουλτούρας (Υψηλή Τέχνη, Μαζική Τέχνη και η κουλτούρα του θεάµατος στο έργο των Adorno, Horkheimer, και Debord), αλλά και η σχέση αισθητικής και κοινωνικής ορατότητας (στο έργο των Rancière, Mouffe, Butler, Arendt, κ.λπ). Aντλώντας από µια σειρά παραδειγµάτων, θα συζητήσουµε για το ρόλο των πολιτιστικών θεσµών και των µουσείων στην άµβλυνση (ή τη διαιώνιση) των κοινωνικών ανισοτήτων, εξετάζοντας πόσο συνάδουν οι αξίες και το όραµά τους µε τα όργανα διακυβέρνησής τους και µε τις πρακτικές που υιοθετούν. Τέλος, ένα ξεχωριστό κεφάλαιο θα αφιερωθεί στην τέχνη στο δηµόσιο χώρο ώστε να αναρωτηθούµε τι καθιστά έναν δηµόσιο χώρο, µέσα από ποιες διαδικασίες συγκροτείται, και ποιος είναι ο ρόλος των παρεµβάσεων που εµπεριέχουν µια αισθητική διάσταση στην πόλη.
Πληροφορίες συμμετοχής
ΕΝΑΡΞΗ 3/10/2022, ΔΕΥΤΕΡΑ / 5:30-7:00 μ.μ.