Σηματοδούνται πράγματι οι σχέσεις της φιλοσοφίας και της λογοτεχνίας από μια ριζική αντιδιαστολή, όπως παραδοσιακά θεωρείται; Σύμφωνα με αυτή την παραδοσιακή διάκριση, πρόκειται για δύο διαφορετικές μορφές πνευματικής δραστηριότητας. Η πρώτη αναζητεί την αλήθεια και βασίζεται σε έννοιες και επιχειρήματα. Η δεύτερη, από την άλλη, τα λογοτεχνήματα, δεν αποβλέπει στην αλήθεια αλλά στην τέρψη, στην ψυχαγωγία, στην πρόκληση συγκινήσεων και ελεύθερων συνειρμών, καταφεύγοντας μάλιστα πολλές φορές στη φαντασία και τη μυθοπλασία, λόγος εξορίας από την «πολιτεία» της γνώσης και της αλήθειας. Η φιλoσοφία της λογοτεχνίας, ως κλάδος της φιλοσοφίας της τέχνης, καταπιάνεται και αναδεικνύει τα σημασιολογικά, οντολογικά, γνωσιολογικά, ηθικά, πολιτικά αλλά και αισθητικά ζητήματα που είναι ολοφάνερα παρόντα ή λανθάνουν στα κλασικά -διαχρονικά θα έλεγε κανείς- λογοτεχνήματα, όπως εκείνα που συνέγραψαν οι αρχαίοι έλληνες και λατίνοι συγγραφείς αλλά, ασφαλώς, και νεώτεροι και σύγχρονοι, όπως ο Δάντης, ο Πετράρχης, ο Σαίξπηρ, ο Βολταίρος, ο Μπαλζάκ, ο Κάφκα, ο Καλβίνο, ο Καμύ, ο Μαν, ο Μουζίλ, ο Μπρεχτ, ο Μπέκετ, ο Μπόρχες, ο Πεσσόα, ο Σαραμάγκο, ο Σαρτρ, ο Χέσσε, αλλά και τόσοι άλλοι. Στο μάθημα, κατά τη διάρκεια των δύο περιόδων, θα μας δοθεί η ευκαιρία να μελετήσουμε, με χρονική και θεματική σειρά, τους εκπροσώπους αυτούς του λογοτεχνικού κόσμου, καθώς και αποσπάσματα από τα σημαντικότερα έργα τους. Η συστηματική μελέτη, η ανάλυση και η διαδραστική συζήτηση γύρω από τα φιλοσοφικά ερωτήματα που εγείρονται από τα κείμενα αυτά καθαυτά, θα μας δώσουν την ευκαιρία να διαπιστώσουμε συστηματικά όχι μόνο τη γνωσιολογική, αισθητική και ηθική αξία του καθενός κλασικού λογοτεχνήματος, αλλά και τη δυνατότητα να επαληθεύσουμε ότι η λογοτεχνία, όπως και η φιλοσοφία, καλλιεργεί εντέλει το αίσθημα του έρωτα για τη γνώση και την αλήθεια για τον κόσμο στον οποίον ζούμε.