Η συμβολή του συντρόφου κατά τη περίοδο της εγκυμοσύνης, την ώρα του τοκετού και αργότερα στη λοχεία, αλλά και συνολικά στην ανατροφή των παιδιών δείχνει πως τις τελευταίες δεκαετίες έχει πάρει μια βαρύτητα πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα.
Οι σημερινοί μέλλοντες και νυν μπαμπάδες συμμετέχουν ενεργά στις αποφάσεις και στην προετοιμασία των εγκύων συντρόφων τους, είναι παρόντες, τις περισσότερες φορές με καθοριστική συμμετοχή τη στιγμή της γέννας και αναλαμβάνουν πληθώρα υποχρεώσεων για τη φροντίδα και τη δημιουργική απασχόληση του μωρού τους, και των μεγαλύτερων παιδιών τους.
Καθώς η κοινωνία μας προωθεί και συντηρεί το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας (σε αντίθεση με τη διευρυμένη που ίσχυε κάποτε), η σύντροφος του άντρα έχει αυξημένες απαιτήσεις από εκείνον στην φροντίδα και την υποστήριξη της, τη στιγμή που εκείνος δείχνει να είναι ο μόνος άνθρωπος στον οποίο μπορεί να απευθυνθεί και για τα δυο.
Πόσο έτοιμοι είναι όμως οι άντρες να αναλάβουν τόσο σύνθετους ρόλους, και τί μέρος αυτών πραγματικά τους αναλογεί;
Υπάρχουν πρότυπα και παραδόσεις για να ακολουθήσουν με ασφάλεια; Υπάρχουν άραγε δομές δικής τους υποστήριξης, πληροφόρησης και εκπαίδευσης τους για το ρόλο αυτό;