Η μνημοσύνη ήταν τιτάνιδα, κόρη του ουρανού και της γης. Ήταν η προσωποποίηση της μνημης αφού βοήθησε στη διατήρηση των μύθων πριν από την εισαγωγή της γραφής μέσω της απομνημόνευσης. Ήταν προστάτης της προφορικής παράδοσης και των ποιητών. Οι αναπαραστάσεις του παρελθόντος από τα άτομα συγκροτούν ταυτόχρονα και τη συλλογική μνήμη. Οι μνήμες που συγκροτούν την ταυτότητα μας δεν είναι μονάχα δικές μας αλλά τις έχουμε κληρονομήσει κατα κάποιον τρόπο μέσα από τις οικογένειες, τις κοινωνίες και τις πολιτισμικές μας παραδόσεις.
Τι συναισθήματα όμως αναδύονται μνημονεύοντας περασμένες καταστάσεις , πρόσωπα και πατρίδες και τι αντίκτυπο έχουν αυτές οι μνημες στο παρόν, σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο; Πώς επηρεάζει το παρελθόν μας το ποιοι είμαστε, τι πιστεύουμε, τι σκεφτόμαστε, πώς αλληλεπιδρούμε με τους άλλους; Τι επιπτώσεις έχει η προσωπική και συλλογική μας ιστορία στη σκέψη μας, στα πιστεύω μας και στις συμπεριφορές μας;
Σε αυτό το εργαστήρι, έχοντας σαν βασικό μας ερέθισμα μια φωτογραφία θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα μέσα από βιωματικές ασκήσεις Δραματοθεραπείας , θα φέρουμε τις μνήμες μας στο εδώ και τώρα, αφουγκραζόμενοι τα συναισθήματα που αναδύονται και θα έρθουμε αντιμέτωποι με κοινά βιώματα από άλλους ανθρώπους που φαινομενικά μπορεί να θεωρούμε ως διαφορετικούς αλλά με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινούς τόπους.
Για τη συμμετοχή στο εργαστήρι δεν απαιτείται προηγούμενη εμπειρία. Μην ξεχάσετε να φέρετε μαζί σας μια φωτογραφία σημαντική για εσάς και άνετα ρούχα.
Κική Δημουλά, Αυτοσυντήρηση
Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
Εκτός εαν η νοσταλγία
από πολύ βιασύνη,
Παραγνώρισ’ ενθυμούμενο.
Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
όταν τα πάρει ο χαμός.
Αλλά μπορεί να ΄ναι ξένο αυτό το φόντο,
να’ναι παπαρούνες δανεισμένες
από μιαν άλλην ιστορία,
δική μου ή ξένη.
Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
Από φιλοκαλία κι έπαρση.